Jatten van de baas
Een bericht in Het Parool van 7 april jongstleden:
Ex-ambtenaar Chany R. (45) en zijn vrouw Rubia B. (46) krijgen respectievelijk 43 en 32 maanden cel voor het gedurende 7,5 jaar ‘geraffineerd’ oplichten van de gemeente Amsterdam en een leasebedrijf voor ongeveer 3 miljoen euro, plus het witwassen van de buit. Eerder was het stel uit Badhoevedorp in een civiele zaak al veroordeeld tot terugbetaling van de miljoenen.
In deze strafzaak heeft de advocaat van het stel, Alexander Admiraal, gesteld dat het bij de gemeente grotendeels ontbreekt aan deugdelijke controles en een fatsoenlijke administratie. De zaak kwam dan ook niet aan het licht door toedoen van de gemeente, maar door een toevallige ‘patsercontrole’ van de recherche. Het luxe leven van het stel viel namelijk nogal op, omdat zij samen nog geen 7000 euro per maand verdienden. De recherche begon onder de codenaam Hippo een grootschalig financieel onderzoek en zag al snel dat de gemeente tonnen had overgemaakt aan het bedrijf van Rubia B. De wagenparkbeheerder bleek al sinds januari 2008 valse facturen uit te betalen voor goederen of diensten die nooit waren geleverd. In casino’s en online heeft de hoofdverdachte zeker 1,5 miljoen euro vergokt. Het stel bezat verder 19 auto’s (!!) waaronder drie Porsche Cayennes, drie speedboten, zeker 14 dure horloges en vele merkzonnebrillen. Ze verbleven in luxe hotels en reisden naar Suriname. Aldus Het Parool.
En dit voorbeeld staat niet op zichzelf. Diefstal van geld of goederen bij de eigen werkgever komt veelvuldig voor, zoals ook blijkt uit een bericht in De Telegraaf van 8 januari jongstleden:
Een medewerker van Stadgenoot, een van de grootste woningcorporaties van sociale woningen in Amsterdam, heeft haar werkgever bestolen van miljoenen euro’s. De vrouw, die de functie van senior financieel medewerker bekleedde, kon jarenlang ongehinderd en regelmatig geldsommen van tussen de 10.000 en 20.000 euro overmaken naar de bankrekening van haar minderjarige dochter. Daar pikte ze het geld op om te besteden aan gokken en exclusieve vakanties.
Geconfronteerd met de bevindingen geeft de vrouw aanvankelijk slechts toe dat zij enkele tonnen heeft buitgemaakt. Maar het bedrag is na onderzoek opgelopen tot zeker twee miljoen.
De medewerker liep tegen de lamp toen de ING-bank verdachte transacties waarnam. Daarop trok de bank aan de bel. Stadgenoot heeft de medewerker op staande voet ontslagen en doet pogingen om het geld terug te krijgen
Hoe is het mogelijk?
Wijze lessen die ooit zijn geleerd over administratieve organisatie, functiescheiding en interne controle worden niet of in onvoldoende mate in de eigen praktijk toegepast. En zolang organisaties dit niet piekfijn voor elkaar hebben, moeten ze niet vreemd opkijken als ze slachtoffer worden van hun eigen onachtzaamheid en soms ook naïviteit. De vraag is: wie is daarvoor verantwoordelijk, de directie en managers die nalatig zijn geweest bij het opzetten van een goed intern beheersingssysteem, of de dief die van de gelegenheid gebruik maakt? In ons strafrechtsysteem is het tot nu toe de dief die wordt veroordeeld. Ik vind echter dat de verantwoordelijke leiding van de organisatie net zo goed strafbaar zou moeten worden gesteld. Zij zorgen er immers mede voor dat door hun lamlendige nalatigheid mijn belastinggeld (en niet hun eigen geld) van mijn gemeente Amsterdam over de balk wordt gegooid. Huurders van sociale woningen hebben in het algemeen lage inkomens; hun zuurverdiende geld wordt door minkukels bij Stadgenoot verkwanseld. Dus: zet niet alleen de dief in de cel, maar laat hem die delen met de wethouder van financiën van de gemeente Amsterdam of met de financieel directeur van Stadgenoot. Wat een stelletje losers!
